Weer alleen, een verloren pinpas, een monstertocht door Istanbul en hoe alles toch weer goed kwam!
9 juni 2018 - Istanbul, Turkije
We hebben een extra rustdag genomen in Constanta, na onze laatste gezamenlijke fietsdag. Een aangename stad waar we een leuk hotelletje hadden.
Het afscheid was niet leuk. Op een druk kruispunt ging Gerry rechtsaf en ik rechtdoor. We moesten er allebei een beetje van huilen....
Leuke tijd gehad samen, nu weer alleen...ach, het went ook wel weer. Soms word ik ‘s morgens nog wakker en dan denk ik: “waar ben ik?” en: “hé verhip, waar is Gerry?”
We hebben nog wel regelmatig contact met elkaar via MSN of Whatssapp.
De eerste dag alleen heb ik zo’n 60 km gefietst en kwam uit op een camping in Vama Veche. Een badplaats die nog niet echt van de grond is. Of komt het omdat het nog vroeg in het seizoen is? Veel hoge hotels die allemaal leeg leken te staan. In de “hoofdstraat” winkels die een ernstig gebrek aan klanten leken te hebben. Hier en daar een toerist en wat bierdrinkende hippies. Ik vond het er allemaal wat treurig uitzien.
De volgende dag een lange dag naar Varna. Leuke stad, prachtig hotel, leek al vrij oud te zijn, wat gedateerd maar heel mooi nog. Fleurige buitenkant, lichte open hal met een open trap. Fijne plek, achteraf spijt dat ik daar niet een nachtje langer ben gebleven. Had ik het maar gedaan want de volgende dag ben ik hopeloos verdwaald waardoor ik niks opgeschoten was! Grrr....ik mis Gerry en haar oriëntatie vermogen. Zelfs met de GPS lukt het me soms niet! Verder laat ik mij er niet over uit! En ach, verdwaald zijn duurt nooit eeuwig, uiteindelijk komt het ook weer goed.
Twee dagen later naar Burgas. Vroeg vertrokken, gelukkig maar want er zat een flinke klim in. Zo’n 450 meter, niet zo vreselijk hoog maar wel lang en taai.
Onderweg verbaasde ik me dat ik weer wat kleine dingen was kwijtgeraakt. Een stuk van mijn fietsstandaard, een etuitje met batterijen, een tubetje crème, wat is het volgende dacht ik nog...
De weg is redelijk druk, het gaat wel goed hoor. Er is over het algemeen voldoende ruimte om te fietsen. Maar het voorbij razende verkeer is erg vermoeiend. Op een gegeven moment was er een afslag naar links, richting Burgas, maar die leek gesloten voor verkeer. Ik zou een heel stuk omgeleid worden. Volgens een man kon ik er met de fiets wel door.
En inderdaad, de linker weghelft was helemaal klaar, de rechterhelft waren ze nog aan het teren. Dit was wel even genieten! Nieuw asfalt, geen verkeer, heerlijk. Ik had de hele weg voor mezelf alleen. Even geen langs razend verkeer. Jammer dat het maar zo’n 10, 15 kilometer was. Had wat mij betreft wel langer mogen duren. Eenmaal in Burgas had ik een hele leuke ontmoeting met twee fietsers uit Zwitserland die van Budapest naar Istanbul fietsten. Ze riepen me al van verre: jij bent die vrouw uit Nederland die naar Singapore fietst! Uhhh....hoe weten ze dat nou? Ze hadden een paar motorduitsers (niet te verwarren met motorduivels) ontmoet die ik ook kort gesproken had. It’s a small world. Later kwam er nog een hele vrolijke, extraverte, Bulgaarse man bij, een echtpaar uit Luik en nog een racefietser. We hadden aardig wat bekijks daar op het grote plein. Jammer dat de fietsers nog 20 kilometer verder fietsten, had ik nog wel een biertje mee willen drinken.
Daarna besloot ik mezelf maar eens te verwennen met een duur hotel! Nou ja, wat je hier duur noemt is is bij ons een schijntje.
Toen ik wilde betalen kwam ik er achter wat het volgende is wat ik kwijt geraakt ben. Mijn pinpas! Help, hoe kan dat? Ik herinnerde me de laatste keer dat ik geld gepind heb, het kan niet anders dan dat ik ‘m daar in de automaat heb laten zitten. O God, hoe kan ik zo stom zijn, domme doos! Hoe heeft me dit kunnen gebeuren? Ik heb mezelf voor rot gescholden maar ja, dat helpt ook niet echt.
Gelukkig heb ik nog een creditcard dus ik kan nog wel betalen. Meteen de pinpas laten blokkeren. Ik krijg een nieuwe, maar nu moet ik nog een adres vinden om hem naar Turkije te laten opsturen. Of, wie gaat er binnenkort naar Istanbul en heeft nog plaats in zijn of haar bagage voor een bankpasje?
Het hakt er behoorlijk in merk ik! Ik word er zo onzeker van. En chagrijnig! Vandaag nog maar een extra dagje geboekt in het hotel en ik ben net even een ommetje gaan maken. Daar ben ik al weer helemaal moe van teruggekomen. Misschien nog maar een rustdagje?
Via een vriendin van Gerry heb ik nu inmiddels een vertrouwd adres in Istanbul waar de bankpas naar toe gestuurd kan worden. Dus dat is gelukkig geregeld!
Uiteindelijk ben ik drie nachten gebleven in Burgas. Veel heb ik er niet gedaan, vooral heel lui geweest, de route bekeken en een paar leuke telefoontjes gevoerd. Lidwien, Gerry, Corrie. Daar had ik nou echt behoefte aan, effe wat contact met het thuisfront. En Burgos is een aangename stad om een paar dagen te zijn. Niet zo heel groot en rustig.
Lichamelijk voel ik me wel redelijk uitgerust. Dus morgen ga ik maar eens richting Turkije. Overmorgen steek ik de grens over.
De laatste nacht in Bulgarije waar ik alles bij elkaar maar een dag of zes geweest ben kwam ik uit in een klein dorp en waar ik een heel leuk hotelletje vond met een mooie tuin en zelfs een zwembad.
De dag erna de grens over. Ik wist dat er nogal wat klimmen in zaten maar ook veel afdalen. Maar af en toe schrok ik gewoon van de weg die ik van verre al behoorlijk steil naar boven zag gaan. Terwijl ik nog in de afdaling zat, probeerde zoveel mogelijk snelheid te maken om de steiging makkelijker te maken. Maar het leek alsof ik tegengehouden werd! Sneller dan zo’n vier, vijf kilometer per uur ging ik niet. Ik heb mezelf hardop moed in zitten praten. “Kom op Yvonne, je kan het! Niet afstappen, niet afstappen zeg ik toch! Doorgaan!”
Als klap op de vuurpijl kwam ik ook nog eens in een enorme bui terecht! Regenkleding aantrekken had geen zin, ik was toch al doornat van het zweten. Toen het ook nog eens begon te onweren vond ik het wel heel erg onaangenaam worden. Gelukkig was ik toen weer aan het dalen. Man wat heb ik gefietst zeg! Terwijl ik die dag toch maar een dikke 50 km gedaan had voelde het als het dubbele. En ik maar denken dat ik misschien nog wel wat verder zou kunnen. Nou, mooi niet, morgen zien we wel verder.
Kirklaleri, de eerste Turkse stad! Weer regen! Zo erg dat ik maar weer in een restaurant ben gaan schuilen. Net als in Roemenië en Bulgarije staat ook hier de muziek overal veel te hard aan!
Ieder land is toch weer anders. Turkije lijkt wat luxer en beter ontwikkeld dan Bulgarije. De stad is ook aanmerkelijk drukker. Grote steden ook!
En dat heb ik met name gemerkt toen ik naar en in Istanbul fietste. Het was een soort monstertocht die ik niet gauw nog een keer vrijwillig over zou doen.
Het is een enorme stad met zo’n 15 miljoen inwoners. Wat een verkeer, wat een drukte! Soms achtbaanswegen, nou is dat nog niet zo erg, hoe breder de wegen, hoe meer ruimte voor een eenzame fietser. Alhoewel ik toch wel een aantal keren bijna tegen de vangrail of in de berm gedrukt ben. Niet dat er nou zo onvoorzichtig gereden wordt maar ze kwamen soms wel eng dichtbij!
Al dat verkeer, waar komt het vandaan en waar gaat het naar toe! De hele dag dat geraas, getoeter. In combinatie met de warmte en af en toe klimmen was het killing! Ik was op een gegeven moment zo moe dat ik even dacht dat het niet meer ging. Maar, toen ging de weg weer naar beneden, stuk makkelijker. Regelmatig even gepauzeerd, er zaten vandaag voldoende benzinestations op de weg waar ik even van de fiets af kon en wat drinken. Maar al dat verkeer is dodelijk vermoeiend. Dat je er als fietser op mag is al verbazend. Af en toe probeerde ik wat wegen die parallel aan de grote weg liepen maar die waren vaak slecht en uiteindelijk werd je toch weer naar de grote weg geleid of helemaal de andere kant op. Wat hebben wij het in Nederland dan goed met zo’n uitgebreid fietsnetwerk. En nog wel met meer dingen maar daar heb ik het misschien nog wel een andere keer over.
Ik wilde eigenlijk naar de Blauwe Moskee of naar het Topkapi paleis om me daar met fiets en al door iemand te laten fotograferen. Maar ik kwam in een ander gedeelte van Istanbul uit. De groeten, dacht ik, dan maar niet en heb het eerste hotel genomen wat me wel aanstond.
En, goed nieuws! Mijn pinpas is aangekomen. Morgen ga ik Ali Ihsan ontmoeten die zo lief was om het in ontvangst te nemen.
Dus alles komt uiteindelijk weer goed.
Nu maar eens bedenken hoe ik verder ga....jullie horen het wel.
Yvonne
Het gaat.met klimmen en dalen lees ik letterlijk en figuurlijk. Het is werken maar je geniet er ook van dus doorgaan Top.
Grt Jeanne
En die foto met die witte bus: " Sjans Tour " erop....;o)
Maak het niet te bont he?
Veel liefs, xx
Je zou van je reisverhalen zo een boek kunnen maken.
Onderweg naar Singapur. Neem je deel aan de Trump-Un bijeenkomst (LOL)
Wat een doorzettingsvermogen. Petje af.
En veel dank voor de bemiddeling met Servie; Gerry heeft me inmiddels gemaild. Heel fijn en weer zo'n bijzonder verhaal. Take care. En het ga je goed!!
Fijn dat je nog naar thuis vriendinnen kon bellen en je pas weer terug..ben benieuwd naar je nieuw avontuur met je nieuwe pas waar een nieuwe ontmoeting aan vast zit..nieuwsgierig.. lieve groet, Bianca.
Blijf genieten, fietsen en schrijven. Blijf ik lezen.
Wat heerlijk om je zo fietsend voor ons te zien. Wij hebben in de vercors een heuveltje van 10 km - 5% genomen en dat was weer behoorlijk pittig. Na 2 km leek Hans wel een stoompaard, conditie van niets OEI!!! Ed nu met ondersteuning en het is gelukt!!! Bij een speciale sporttraining blijkt dat z’n spieren nog wel iets te trainen zijn, dus je begrijpt - we blijven dromen om het fietsen weer op te pakken!!! Heerlijk om met z’n tweetjes zo goed te rijden. Een traan wegpinken bij het afscheid - we voelden met jullie mee. Dan ook nog een pinpas kwijt - maar de ware fietser openbaart zich hier. Problemen zijn er niet om te blijven vloeken of bij de pakken neer te gaan zitten!!! Neehee, handelen, hersenen bij elkaar, hulptroepen inschakelen en verder gaan. Top prestatie Yvonne!!! Nog een stukje Europa, Turkije een overgangs gebied en dan zijn we nog nieuwsgieriger naar je verhalen. Waar kom je terecht - hoe ga je verder, wat zijn de werkelijke grenzen!!! We blijven je volgen viaverhalen en onze kaart thuis. ‘T ga je goe’
Met fietsbenen en mentale doorzetting en kracht ☀️🙋♂️🙋
Wens je alle goeds en tot je volgende bericht. XX Jack
Groetjes van Els
[[ Prof. A.P.L. Bodar n.a.v. Spreuken 31: 10-13 ]]
( ze is nú onderweg met de fiets, - naar China ☺☺ )
herkenbaar je spullen zomaar kwijtraken. Maar je hebt wel weer een verhaal en bijzondere ontmoetingen. Toch jammer van de topkapi en blauwe moskee het is de moeite waard. Maar je kunt altijd nog een keer erheen, we hebben nog wel een mooie fietsroute.
Wij zitten nu in la douce France hebben wel fietsen mee, maar zitten 14 dagen in een huisje in de Ardèche.
Weer een mooi reisverhaal, we kijken uit naar de volgende avonturen die je beleeft. Doe voorzichtig, en geniet en je weet als het niet gaat zoals je het wilt, dan moet het maar gaan zoals het komt. Je hebt dan in ieder geval weer een mooi verhaal.
Groetjes
Ik herkende het helemaal. .dat verkeer in instanbul .ooit in een grijs verleden daar ook in gezeten met een bus..ik reed niet eens..deed gewoon mijn ogen dicht haha
En dan jij op de fiets daar door heen..vreselijk lijkt het me..dat jij dat allemaal doet en er de moed en humor inhoudt..ik zeg CHAPEAU
Bedankt yvonne..heb wederom genoten van je verrhaal en kijk uit naar het vervolg wat gewoon nog spannender wordt..want je gaat nu echt naar een ander werelddeel
Wat een avonturen beleef je en wat leuk dat je overal weer mensen tegenkomt die ook op reis zijn.
Ik doe het je niet na,
Geniet van je vervolg!
Leef met je mee!!
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Nou weet ik niet of je zo oud of zo oud wordt. Durf het niet hardop te vragen. Ik moest ook al een traantje weg pinken als ik lees dat jullie op een druk kruispunt ieder jullie eigen weg moeten gaan. Gelukkig vind je op meerdere vlakken alleen je weg weer.
Groet Erica en Rini
Wat een geweldig verslag weer, we dachten, we hebben ook afscheid moeten nemen, maar jij hebt je ook weer herpakt, hetgeen is zoals we je kennen. Soms zit het even tegen, en na regen komt zonneschijn, en zelfs weer een bankpas, ook weer lekker om vers te kunnen betalen.
Die foto's sluiten ook helemaal aan bij het verhaal hop, ik ben er jaloers op ken hem alleen van foto's. Maar jij maakt de foto zelf en die meeuw dan. ook al die aardige fietsenmakers en die mensen die rondtrekken in de wereld, en wat is de Noordzee dan een vies water zeg. Kortom Yvonne we hebben weer genoten, we wensen je vooral geen verdwaal tochten, een goede reis en veilige kilometers.
Liefs en groet Anneke en Henk
Ik blijf genieten van je prachtige verhalen. Succes.....
Leuk om je verhalen te lezen en te zien hoe ver je weer gevorderd bent op je fietske, groetjes en succes maar weer.
Paul de buurman
ik haal er inspiratie uit en ook bekrachtiging dat je altijd meer kunt dan je denkt.
Yvonne het ga je goed en blijf ons trakteren op deze mooie verhalen