In het land van de Mol en van Het achtste leven.
15 juli 2018 - Tbilisi, Georgië
Die tunnels, ik kan er maar niet aan wennen. Het lawaai is oorverdovend en angstaanjagend . Het zwelt aan en resoneert ontzettend in zo’n tunnel. Nog voordat ik iets in mijn achteruitkijkspiegel zie hoor ik al van alles en ik kan maar niet plaatsen waar het geluid vandaan komt. Soms lijkt het of er drie goederentreinen op mijn hielen zitten.
In Turkije zijn de tunnels vaak wel een aantal kilometer lang. In Georgië kom ik ze ook nog regelmatig tegen. Maar, gisteren kreeg ik iets waar ik heel blij mee was. Ik had ergens wat gedronken, het was weer zo’n dag dat ik het vocht niet aangesleept kon krijgen, ik geloof dat ik wel 5 liter op had. Er zaten daar ook een paar mannen even te rusten, wegwerkers. Nu had ik mijn reflecterend hesje nog aan maar dat ding is erg warm dus ik trok het maar uit. Een van de mannen gebaarde dat hij voor mij wat had, liep naar de auto en kwam terug met ook een soort hesje. Alleen bestond dit alleen uit een paar banden en....verlichting. Effe op een knopje drukken en het werkt. De batterijen kreeg ik erbij, van nu af aan kan ik als een soort knipperende kerstboom de tunnel door! Geheid dat ze me zien! Kijk dit zijn van die leuke dingen onderweg! Ik reageerde zo enthousiast dat die mannen ook helemaal goede zin kregen! Toen ze me even later in hun auto passeerden zwaaiden ze vrolijk naar mij.
Even terug in de tijd.
Op een regenachtige ochtend fietste ik vanuit Hopa, de laatste grote stad van Turkije, richting de grens van Georgië. Altijd weer een belevenis, weemoed om een land achter te laten en spannend om een nieuw land in te gaan.
Geweldig, die gebarentaal!
Aan de grens stond ik in een rij waarvan ik me al afvroeg of ik wel goed stond met mijn fiets. Maar ach, dacht ik, ik sluit maar aan en ik merk het vanzelf! En inderdaad, op een gegeven moment kreeg ik plotseling oogcontact met een beambte achter een loket aan het einde van de rij waarin ik stond!
Dat ging ongeveer als volgt: hij maakt oogcontact, kijkt me van een afstand doordringend aan en wijst naar mij en vervolgens naar rechts achter mij!
Ik trek mijn wenkbrauwen en schouders op, wijs ook naar rechts achter mij met een vragende blik, waarop hij enthousiast knikt. Dat moet het zijn! Ik sta in de verkeerde rij en hij wijst nog eens waar ik moet zijn. Ik steek mijn hand op, glimlach op mijn allervriendelijkst en draai me om en kom vervolgens in een andere rij terecht.
Na enige twijfel: sta ik hier nou echt wel goed?....sta ik voor een andere beambte in een hokje.
Vervolgens een nauwgezette inspectie! Ik had mijn helm al afgezet, hij vergelijkt mijn foto in mijn paspoort met mijn gezicht, kijkt naar de foto en weer naar mij. Hij gebaart dat ik mijn hoofd moet draaien en kijk hem recht aan. Oei, hij gelooft het toch wel? Zoveel ben ik toch niet veranderd? Hij gebaart dat ik mijn haar achter mijn oren moet doen!
Ik doe krampachtig mijn best om de glimlach op de foto te evenaren en het lijkt te lukken. Ik zie zijn blik van mijn foto naar mijzelf gaan, weer naar de foto, weer naar mij, klapt mijn paspoort dicht en overhandigt het mij met een goedkeurend knikje. Pfff...ik ben in Georgië! Jippie! Nieuw land, nieuwe avonturen.
Een nieuw land is altijd weer anders, zo gauw je de grens overgaat. Hoewel ik ook in Georgië nog een eind langs de Zwarte Zee ben gefietst voelt het meteen anders.
De eerste dag kwam ik in Batumi uit, een stad die me niet echt kon bekoren. Wel een mooie boulevard met een prachtig bewegend beeld, “the statue of love” maar verder vond ik het een beetje een bij elkaar geraapt zootje. Vanaf Batumi verliet ik de Zwarte Zee en ging ik meer oostelijk.
Het fietsen in Georgië valt mij een beetje tegen. Ik heb een hele mooie klim gehad maar alles gaat over de grote weg met veel verkeer. Over het algemeen voelt het wel veilig, meestal een weg met een flinke strook aan de rechterkant. Wegen met “brede schouders”. Maar echt leuk is het niet, warm, erg warm, en constant het lawaai van het verkeer! Misschien had ik toch een andere route moeten nemen, maar ja....”als hadden geweest is, is hebben te laat,” zei mijn moeder altijd.
Een nachtje in het ziekenhuis!
Een Duits stel waar ik ruim een halve dag mee gefietst heb gingen die dag nog verder, een klim naar 1000 meter. Klimmen doe ik het liefst in de ochtend dus ik besloot dat het genoeg was voor die dag.
Ik vroeg in een winkeltje of er ergens een overnachtings plek was. Een jonge vrouw wees mij een plekje, net van de weg af aan een riviertje. Buiten dat ik het niet zo’n fijne plek vond zou ik mijn tent daar niet eens op een recht stukje kunnen zetten tenzij ik ‘m op de kiezels zou zetten. Ik vroeg aan haar of ze geen tuin had en of ik daar mijn tent niet op kon zetten...jaja, ik word steeds brutaler! Ze reageerde wat afhoudend. Wel raadde ze me aan om een paar 100 meter terug te fietsen naar een politie post of naar het ziekenhuis te gaan, misschien dat ik daar de tent op kon zetten...
Dat laatste leek me wel wat en was bovendien dichterbij. Ik ging er maar eens op af, spannend vind ik dit soort dingen wel hoor!! Niks voor mij...
Ik liep het terrein op met mijn fiets en de deur werd al geopend en de koelte van de airco kwam me tegemoet. Via een vertaal app van wat later bleek een verpleegkundige, legde ik uit wat ik wilde, dat ik nu niet meer de pas over wilde en of ik misschien ergens mijn tent op kon zetten. (Al zou ik niet weten waar want ik zag buiten alleen maar betegeling.)
Er werd even druk overlegd en toen zei een van de vrouwen, een arts: “Yes, no problem, you can stay!” Ik kreeg een kamer toegewezen, een personeelskamer denk ik, met douche en toilet.
Het leek meer op een soort polikliniek en eerste hulp post. Mijn fiets kon geparkeerd worden in de garage waar de ambulance ook stond. Ik was zo blij dat ik daar kon blijven, zo aardig. Ik kon lekker douchen, een prima bed, mee-eten, met een glaasje wijn! Zelf dronken de verpleegsters en de dokter een glaasje mee. Probeer dat bij ons eens, alcohol tijdens je dienst, je bent zo je baan kwijt! Nou was het niet zo’n sterke wijn en erg druk leken ze het ook niet te hebben. Ik heb geen patiënt gezien. Gezellig was het wel, ondanks dat de communicatie behoorlijk beperkt was.
De plannen zijn gewijzigd. Ik ga niet naar Iran. Een aantal redenen. De hitte, de afstand, het feit dat ik door Turkmenistan moet wat gewoon niet leuk is en ik verhalen hoor dat het voor alleen-fietsende vrouwen niet helemaal veilig is in Iran. Al die factoren hebben mijn besluit beïnvloed.
Dus dacht ik: dan via Baku in Azerbeidzjan met de boot naar Aqtau in Kazachstan.....maar ook dat plan is gewijzigd...ik hou jullie nog even in spanning....
Tbilisi, de hoofdstad van Georgië is een mooie stad! Een mix van oude gebouwen, nieuwe architectuur, veel prachtige kerken en gezellige straten met terrassen. Een mooie rivier, dwars door de stad, de Kura rivier met prachtige bruggen, eentje heel modern met een bijzondere vorm. Veel hoogte verschillen waardoor er veel mooie uitzichten zijn. En daar tussendoor ook veel vervallen panden, druk verkeer maar de sfeer is goed. Het is een van de eerste steden sinds Europa die mij kan bekoren.
In een lange dag, bijna 115 km ben ik hier naar toe gefietst.
Hier heb ik Arnold ontmoet, een Nederlandse man die al anderhalf jaar op reis is. Via een whattsapp groep voor fietsers naar Azië ben ik met hem in contact gekomen en het idee ontstond om samen de Pamir Highway te fietsen.
Deze loopt van Dushanbe in Tadzjikistan tot Osh in Kirgizië. De route is hoog, lang, ruig, verhard, onverhard, primitief en onwaarschijnlijk mooi!
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/M41_(Centraal-Azië)
Ik wilde dit zeker niet alleen doen en Arnold eigenlijk ook niet. Eergisteren hebben we elkaar hier in een hostel ontmoet en besloten om er maar voor te gaan.
Het schijnt geweldig te zijn, bijna iedereen die het gedaan heeft is er lyrisch over en als je de foto’s bekijkt snap je waarom.
Dit houdt wel in dat we een stuk moeten vliegen. Naar het begin van de Pamir fietsen is geen optie, dat duurt te lang en dan is het inmiddels te koud om er nog te fietsen. Dus, we hebben net geboekt, maandag vliegen we naar Dushanbe in Tadzjikistan!
Ik vind het zo spannend!....kan ik het wel, is het niet te hoog en te zwaar...Af en toe krijg ik buikpijn als ik er aan denk, waar ben ik aan begonnen? Maar ik durf het met Arnold wel aan. Het is een gezellige, aardige man, ik voel me op mijn gemak bij hem en hij heeft me al beloofd dat, mocht het niet gaan, hij mij niet in de steek laat! Ik heb er wel vertrouwen in. Ik vind het ook heel leuk om weer wat gezelschap te hebben, het werd toch wel wat eenzaam de laatste tijd.
Dit zou wel eens de grootste uitdaging van de hele reis kunnen worden!
Duim voor me, ik hou jullie op de hoogte!
O ja, nog even over de titel van dit blog. Het programma De mol kent iedereen wel denk ik. Het laatste seizoen opgenomen in Georgië
“Het achtste leven (voor Brilka”) is een prachtige familie roman die zich afspeelt in Georgië, geschreven door Nino Haratischwili. Een aanrader!
Het is een dikke pil maar zeer de moeite waard om te lezen.
Yvonne
Josie.
En goed dat je samen met een andere fietser gaat optrekken.
Jeroen Kleijberg fietst nu ook in Tadzjikistan. Hij heeft een blog over zijn reis.
Heel veel succes!
En wat een lieve Arnold om samen met jou te fietsen en als het niet gaat samen terug. Een goede vliegreis en veel gezelschap van elkaar.
Jeanne
Je maakt mooie avonturen mee, je schrijft erg leuk. Wij fietsen op die manier vanuit hier gezellig achterop mee. Zonder te trappen zelfs...! Misschien een boek schrijven als je weer terug bent? Ook een mooie uitdaging. Op naar nieuwe avonturen en succes met het samen reizen.
Godsamme zeg wat een GROOOOOT avontuur!!! En inderdaad prachtig beschreven, kan de beleving in de tunnels me zoooo voorstellen. Enne....... wel heel goed te horen dat jij het volgende ernorme avontuur niet in je eentje gaat doen. Stelt me wel gerust dat jij ene “Arnold” hebt ontmoet en dat jullie samen veilig de
Pamir highway gaan fietsen. En dat hij bij jou blijft en goed voor jou zorgt ..........,! anders wordt het tandjes tuffen (bajes taal) zeg maar tegen hem 😉👍. Lieve stoere Yvonne, heeeeelveeeel succes en pas op jezelf en let op de paaltjes 😘 Corrie uit Vught
Wat een avonturen weer, Yvonne. Je maakt veel mee en je maakt ons op een geweldige manier deelgenoot. Er zijn al meer mensen die het gezegd hebben en ik sluit daar van harte bij aan: als je terug bent moet je een boek schrijven! Misschien hoef je niet veel meer te doen dan je reisverslagen te bundelen, want ze lezen inderdaad als een roman.
Hou je goed en geniet!
Toi toi toi voor de voorliggende tijd liefs Anneke en Henk
Fijn joh dat je een poos samen met iemand op trekt.
Liefs, Marjan
En veel succes op die bijzondere highway, dat lukt jou. Zeker met zo'n ervaren fietser Arnold.
Heel veel succes bij het bedwingen van de Pakir Highway!
Staat voor wat hij zegt en belooft. Succes en veel plezier. Wil je Arnold de groetjes van Cootje en Fred doen. 🚲 ze
Wens je een mooie "voortzetting" ( hhhum) ... van je reis !!
Geniet ervan maar .....voorzichtig!! Gr. Hanneke
Goede vlucht morgen en geniet van de Pamir Highway route.
Ik heb gegoocheld....wat een onherbergzaam maar prachtig gebied.
Mooie Avonturen/Arnold/Van Enorme Waarde/Prachtig Beschreven Reisverslagen Bundelen/Echt heel spannend/Gróót Avontuur/Ruige Tocht/Ervaren Fietser/
Prachtig Om Te Lezen/Prachtige Belevenissen/Bijzonder Verhaal/Angstaanjagend en Heerlijk/Topper/Enorm Avontuur/Minder Leuke Kanten/Spannend Boek/Prachtig Om Te Lezen/Fantastische Reis/Kanjer/Alleen Reizen/Uitdaging/Chapeau/
Mooie Ontmoetingen/Spannend Boek/Onherbergzaam/
Betrouwbare Maat/Fiets Plezier . . . . . . . . .
Groeten Ruud
Ik heb even gekeken naar de Pamir highway ziet er prachtig uit, ben je wel een tijdje mee zoet, maar je hebt tenslotte een jaar de tijd. Wij hebben hier prachtig zomerweer, gisteravond na afloop van een feestje aan het strand nog even heerlijk in zee gezwommen. Nog heel veel plezier en tot je volgend boeiend verslag van je avonturen op de fiets.
Groetjes
Veel sukses met de voorgenomen aankomende trip!!
groetjes Josephine
Wat een spannend verhaal weer.
Heel veel dikke duimen, je kunt het!!!!!
Liefs Greetje
Ik zal voor je duimen!
Een warme groet ana
Je kan geen beter reismaatje hebben!
Heel veel succes en natuurlijk plezier!!
Je schrijft mooi en goed. Je hoeft je tegen mij niet te verontschuldigen dat je met een taxi bent gegaan. Je gaat toch al tot het uiterste. Fijn dat je tijdelijk een fietsmaatje hebt, vooral omdat je er blij mee bent. Wijze uitspraak van je moeder. Geniet van je reis en ik wacht op het volgende verhaal.
Van Theo van Lidwien kreeg ik onlangs jouw blogadres en heb nu dus alles in 2 uur gelezen met naast mij de kaart hoe en waar jij reist. Wat een prachtige natuur, architectuur en vooral avonturen. Mijn avonturenbloed wordt aangesproken dus ik lees het met enige jaloezie, tintelingen in mijn huid maar ook met de vraag: kan en wil ik dat ook? Ik denk dat jij uiteindelijk toch meer lef en drang hebt om dit te doen. Toch blijft het mij fascineren hoe het jou vergaat en hoe jij er mee omgaat. Het heeft een besmettelijk effect. Jij redt je blijkbaar uit elke penibele situatie en laat je niet weerhouden door angst. Over kwaliteit van leven gesproken: jij scoort in ieder geval hoog. Maar, wie weet, misschien lees jij over tijdje ook mijn blog. Een paar dingen heb ik al, nl. een goede fiets en 4 Ortliebtassen. Zet ‘m op Yvonne, ik blijf jou volgen.
heel veel succes met het fietsen van de Pamir highway. Mooi dat je een fietsmaatje gevonden hebt, blijf je felexibel opstellen als iets geen goed gevoel geeft plannen wijzigen !
hartelijke groet,
Ben & INgrid
Ik geniet van jouw verhalen in de verschillende streken fijn dat je met een maatje verder kunt fietsen, veel succes en goede reis verder op de top van de highway,
groetjes Marianne