Je luiken openzetten en de vergezichten volgen, dat is alles! (A.Japin) Met dank aan Annelies.
4 september 2018 - Osh, Kirgizië
Vanuit Khorog, (waar we ook Marsha weer ontmoet hebben, een jonge vrouw uit Hongkong die al een paar jaar op reis is) vertrekken we op 18 augustus, deze keer over de Pamir Highway, richting Murghab. We kwamen de eerste nacht in Novabad uit, een plaatsje wat niet veel voor lijkt te stellen maar waar in ons hotel een bruiloft was.
We werden uitgenodigd, toespraken voor het bruidspaar, live muziek, vooral hard, heel hard! Iedereen op de dansvloer en ik ontkwam er niet aan; ik moest en zou even mee dansen. Vrouwen en mannen dansen gewoon door elkaar, het ziet er mooi uit. Vooral de bewegingen met de handen en de armen, prachtig.
We zijn niet zo heel lang gebleven, we voelden ons zelfs een beetje ongemakkelijk omdat we gezien hadden dat alle gasten iets betaalden toen ze naar binnen gingen. Wij niet dus.
Gelukkig stopte het feest om een uur of negen zodat wij toch op tijd konden gaan slapen.
Ik had me iets heel anders voorgesteld bij de Pamir highway! Veel rustiger dan ik gedacht had, het verkeer is minimaal, zeker op het eind waar we slechts door een paar auto’s gepasseerd worden.
De weg is ook wat makkelijker dan de Wakhan Vallei, redelijk goed asfalt. Wel regelmatig wat klimmen. Tot 3500 meter ging het me best goed af, kon ik zelfs nog blijven lachen. Maar ja, zo bleef het niet de hele weg...
De uitzichten zijn geweldig, we zijn voortdurend omringd door indrukwekkende bergen met allerlei kleuren waarvoor we regelmatig afstappen. Ik heb wel eens met open mond staan kijken, maar dat had ik pas in de gaten toen er een vlieg naar binnen vloog die ik er overigens weer op tijd uit wist te werken.
We slapen in homestays, die variëren van oude vervallen boerderijen in de middle off nowhere tot mooie yurts. Kamperen hebben we geen enkele keer gedaan, niet dat ik dat erg vond, het kan koud zijn en hard waaien in de Pamir dus in een tent liggen trekt me niet zo. Zelfs in de yurt was het koud.
Onderweg komen we talrijke fietsers tegen en met iedereen maken we een praatje. Op het punt waarop de weg vanaf ‘Zorkul’ samenkomt met de M41 kwamen we 4 fietsers tegen, Simon en Vanessa die we al eerder in de Wakhan Vallei hadden ontmoet en Lucas en Linette. Die hadden het een zestal dagen behoorlijk zwaar gehad, gravelwegen, wasbord en flink klimmen. Ze waren net bezig om het asfalt te kussen, zo blij waren ze er mee!
Met zijn zessen fietsten we naar Murghab. En ach, wat is de wereld dan klein... Pas daar realiseerde ik mij dat ik Simon en Vanessa bijna eerder had ontmoet. In Januari had ik van hen, via Warmshowers een mailtje gehad met het verzoek of ze bij mij een nacht konden logeren. Ze waren toen al onderweg naar Azië. Helaas was dit mailtje niet goed doorgekomen en zag ik het te laat. Ik had ze nog wel terug gemaild maar toen hadden ze al een ander adres gevonden! Jammer dacht ik toen, ik had ze graag ontmoet omdat ze dezelfde reis gingen ondernemen. Wie had verwacht dat ik ze hier toch nog tegen zou komen?
We komen op plekken waarvan ik me bijna niet voor kan stellen hoe mensen daar leven en hoe het voelt voor hen. Kale stoffige woestijn stadjes, sober, armoedig en verstoken van elke luxe.
De homestays zijn heel verschillend. Soms hebben we nauwelijks contact met de bewoners maar over het algemeen zijn ze heel vriendelijk. Zoals het gezin met drie kinderen waarmee we samen een video bekeken of aan het dammen waren.
En dan het gezin in Karakul, een stadje aan een prachtig blauw meer. De kinderen ontdooiden wat langzaam maar uiteindelijk hebben we zelfs nog gedanst met hen. Zo leuk...
Maar het is niet allemaal genieten. Ik heb het ook zwaar gehad. De Ak-Baital pas, 4660 meter hoog is het hoogste, zwaarste en meest uitdagende wat ik ooit met de fiets heb gedaan!
Ik kreeg het ook niet alleen voor elkaar. Wat was ik blij met Arnold! Hij heeft me getrokken, geduwd, aangemoedigd, op gang gehouden....zonder hem was ik zeker afgehaakt en had ik daar nou nog op het gravel gelegen! Ik voelde me ook wel wat schuldig daardoor, hierdoor werd de tocht ook wel extra zwaar voor hem!
Ook de weg naar Sary Tash was een uitdaging. Twee passen van zo’n 4200 meter, twee grensovergangen, eentje van Tadzjikistan en een van Kyrgistan, met daar tussen een fantastische afdaling.
Op het moment dat het stadje in zicht was hadden we als klap op de vuurpijl nog zo’n 15 km tegenwind. Killing! Maar met hulp van Arnold die mij 15 km geduwd heeft, is het gelukt.
We waren allebei kapot toen we aankwamen. En bepaald vrolijk was ik ook niet meer!
Ik las of hoorde ergens: “Don’t stop when you’re tired, stop when you’re done!” Dat is hier zeker van toepassing!
Op 3500 meter kon ik nog lachen en was ik verbaasd dat het me zo goed afging. Boven de 4000 meter verging me het lachen wel! Ik ben niet echt hoogteziek geweest maar tekort aan adem had ik zeker wel. Zelfs ’s nachts werd ik soms hijgend wakker!
De laatste fietsdag naar Osh had een gestage maar heftige klim. Zo’n drie kilometer voor het einde zag ik de weg over een berghelling omhoog gaan! Ik moest bijna spontaan overgeven toen ik dat zag...dan maar proberen om een lift te krijgen wat vrij snel lukte.
Na ongeveer een kwartier was Arnold ook boven, ik was verbaasd hoe snel het hem gelukt was! Die kan pas fietsen!
Daarna werd het makkelijk, zelfs de tegenwind deerde me niet meer. De weg ging enigszins naar beneden tot we uiteindelijk in Osh aankwamen.
Het einde van de Pamir! Wat een avontuur, wat een uitdaging! Hoe zwaar het soms ook was, ik had het ook niet willen missen. De uitzichten zal ik nooit vergeten, die staan op mijn netvlies voor eeuwig. En de rust van de Pamir, daar heb ik zo naar verlangd toen ik nog in drukkere gebieden fietste.
In Osh kwamen we uit in Guesthouse Tes. Een fijne plek waar veel fietsers komen en waar we onze tentjes op konden zetten in de tuin.
Hier kwamen we ook Pete en Christine weer tegen die we in Korogh ontmoet hebben! Leuk!
Van hier af is alles nog wat vaag. Mijn plan om naar China te gaan wordt waarschijnlijk niks! Ik hoor van veel mensen dat de kans om hier een visum te krijgen bijna onmogelijk is. En ik heb niet zo’n zin in al dat gedoe. Waarschijnlijk vlieg ik er overheen naar Vietnam maar wat ik gezien heb is de prijs van de vlucht er naar toe schrikbarend hoog. Nou ja, komt tijd, komt raad! En eerst maar eens bijkomen, nou ja, liever niet al te letterlijk, maar hier kan je wel weer lekker eten! Keus genoeg.
Arnold gaat waarschijnlijk de andere kant op, richting Oezbekistan dus helaas scheiden onze wegen zich binnenkort. Ik zie er een beetje tegenop om alleen verder te gaan maar ook dat zal wel weer wennen.
Al jullie reacties worden verslonden door mij en gelezen en herlezen. Dank daarvoor!
Yvonne
Hartelijke groet, Gerard en Marietje
Doe wat rustig aan en jah jammer voor je dat Arnold alleen verder gaat. T'is wel een sportman. Wonderlijk om jou daarin mee gesleept te hebben de afgelopen klim..wat een ervaring. Hier in het Bossche is het lekker rustig, de regen komt en gaat, maar toch zwoel warm. Ik ga best goed en verheug me op de atelierroute 22 en 23 sept. Met hulp van vrienden zoals Renk, red ik het wel aanwezig te zijn. Nou lieve Yvonne, je hebt het gehaald, neem goed rust en laat je bloed weer wennen aan een andere hoogte. Blijf gezond en sterk. Vlieg maar lekker over China heen..Wens je veel ontspanning en genot naar een nieuw avontuur! Dikke kus voor jou en zeker bij het afscheid een smakkus voor jouw fiets maatje Arnold, die jou heeft gered, meerdere malen. Heel dankbaar! xxxbi♡
Maar vooral geniet.
Ik schreef al eerder dat die fiets van jou een soort tank op twee wielen moet zijn om te doorstaan waar je allemaal fietst.
En eerlijk is eerlijk, ook jij hebt een karakter dat zo enorm robuust is. Als ik lees wat je allemaal meemaakt, hoe je je soms voelt (Soms zwaar Kl*te) en dat dan toch in mentaal opzicht jezelf dat zetje kan geven om door te gaan... Daar heb ik geen woorden voor. Ik blijf met ingehouden spanning je fietsavonturen volgen. Uiteraard hoop ik dat je het vanaf nu iets gemakkelijker krijgt op je tocht.
een fijne reis verder en dat je van/in elke dag momenten genieten mag,
lieve groet,Yvonne
Fijne reis weer verder, en ik zie uit naar je volgende verslag,
Buuf Josie.
En wat een fantastische reisgenoot, wellicht een reden om je route te verleggen?
Heel veel sterkte met het vervolg, waarheen dat ook moge gaan!
En weer bedankt dat je ons zo mooi en boeiend laat meegenieten!
Grandioos om op deze manier de wereld te verkennen en ook de ontmoetingen met zoveel verschillende mensen !! Je verhalen zijn steeds weer mooi , leuk en interressant!!👍K
Weer veel succes gewenst en .....voorzichtig !!!
Nog even xtra genieten van het samenzijn en na het afscheid komt er zeker wat ander moois op je pad!
Heel veel liefs!
Veel succes!
Groetjes, Dory
Wat een verhalen weer,omhoog en omlaag en ga zo maar door, het moet niet gekker worden. Prachtige filmpjes en foto’s gezien en van genoten,wat mij opvalt dat je met de keer slanker wordt🧐daar ga ik speciaal voor op cursus en jij valt gewoon af met een stukje fietsen😤.Wat Arnold betreft,kunnen we hem niet gezamenlijk omkopen zodat hij met jou verder reist zodat wij allemaal weten dat je een steuntje in je rug krijgt mocht dat nodig zijn🤗lief,lief Yvonneke die rustig aan je hebt nog 6 maanden te gaan voordat je op de terugreis weer bij ons mag logeren en dan zullen wij er zeker voor zorgen dat die kilootjes er weer aankomen. Groetjes aan Arnold en zet hem op,stoere meid😘
Wat geniet ik weer van je avonturen! Wat kun je in een half jaar allemaal mee maken geweldig gewoon.Mooi om je te zien genieten op de foto's.Je hebt een goed maatje getroffen aan Arnold!Hopelijk vind je een goede oplossing om je avontuur voort te zetten, zal even wennen zijn in het begin maar dat ga je zeker redden.Heel veel succes en pas goed op je zelf.
En wat een prachtige foto's, wat een vergezichten. En zie ik het nou goed dat je behoorlijk afgevallen bent?
Afscheid nemen van Arnold, je rots in de branding, dat lijkt me inderdaad niet gemakkelijk. Maar hoe blij mag je zijn dat je hem bent tegengekomen! En dankbaar ja, zoals de pas toepasselijk heet.
Neem hem maar mee in je hart, dat kan je sterken. En: Wie het goed heeft met zichzelf, is nooit alleen. Dat wens ik je toe!
Wederom een meeslepend verhaal, wij hebben bewondering voor jullie tomeloze inzet, en doorzetting vermogen. We worden hier al duizelig van de hoogtes die je beschrijft, en een beetje benauwd van de ijle lucht.
Andersom is het een pracht belevenis en verhaal dat makkelijk weg leest, iets anders dan fietsen natuurlijk.
Je staat nu op een "t" splitsing, wat te doen China ja China nee. Hierbij wensen we je van harte de beste keuze toe, en niet naar China is ook niet erg hoor, je kent er al het een en ander, wij bedanken Arnold hier vandaan voor zijn ondersteuning aan jou verleend en wensen hem ook een goede veilige voortzetting toe. Wie weet wie je allemaal nog tegenkomt onderweg, Yvonne goede reis fijne en gelukkige kilometers, dat doen we graag ook nu we weer die mooie foto's hebben gezien, wensen we je all the best, liefs en groet Anneke en Henk
ik zat al te wachten op je volgende reisverhaal. En toen kwam het.
Het valt mij ook op dat je slanker wordt. Maar ja dat kan toch niet anders, het is overleven.
Je kunt goed schrijven. Je zou best als het toch op je netvlies staat een boek kunnen schrijven als je terug bent. En misschien helpt het wel om Thuis te blijven als je weer de drang krijgt om te gaan. Er zijn ook video's las ik. En dan word je verhalen verteller. Als dank voor de thuisblijvers die doodsangsten hebben uitgestaan.
Ik heb ook liever dat Arnold met jou meegaat omdat je dan niet alleen bent. Maar zo gaat het niet. Succes met het nadenken over hoe je verder gaat.
Groet Erica en Rini
dus een beetje bijkomen kan wel zonder problemen! ik wens je een heel mooi avontuur met jezelf en wie weet wie je weer verder tegenkomt.
alle alle goeds warme groet Gitte
Dat kind op de hurken tegende zon in kijkend, prachtig.
Wat een belevenis! Je hebt maar weer gefikst, kun je trots op zijn. Respect hoor! De foto's die de laatste tijd voorbij kwamen op facebook & Instagram van jullie beiden waren schitterend en snap dat je de uitzichten indrukwekkend vindt. Ben benieuwd hoe je reis verder gaat. Gr Gert
Ik wens je een goede, mooie en veilige voortzetting van je reis. Liefs
Ik bewonder je, en Nederlanders kom je ook overal in de wereld tegen.Een goede reis verder.
Even over die vlieg: Tis toch normaal om insecten te eten in de contreien waar jij je begeeft, HAHA.
Nou geniet ze! En tot de volgende correspondentie. XX Jack
Kijk alweer uit naar je volgende verhalen.
Groetjes Anja
Een beetje late reactie, we zijn aldoor op stap, een prachtige cruise gehad van Moskou naar Petersburg. Volgende week naar Spanje allemaal heel relaxed in vergelijking met jouw fietstocht. Wat een beleving allemaal, ben heel nieuwsgierig naar je volgende avonturen. Doe voorzichtig en we horen weer graag van je.