De Pamir deel 1.
2 augustus 2018 - Choroeg, Tadzjikistan
De Pamir, deel 1.
De reis van Tbilisi naar Doesjanbe heeft alles bij elkaar zo’n 36 uur geduurd, inclusief wachttijd in Moskou. Daar kwamen we in de avond aan en werden naar een transit hal gestuurd met harde banken, geen eten of drinken want het café was nog dicht. Bovendien was er een probleem met de bagage.
Er was ons in Tbilisi verteld dat we in Moskou opnieuw moesten inchecken en daar ook weer opnieuw moesten betalen voor het teveel aan gewicht wat we hadden. In het vliegtuig kreeg Arnold ineens een heldere ingeving: we kunnen niet door de douane want we hebben geen visum voor Rusland. Dat wisten ze in Tbilisi toch ook! Heel vreemd. Toen we het vliegtuig verlieten sprak Arnold meteen een van de stewardessen aan en uiteindelijk is het goed gekomen.
We kregen alsnog een boardingkaart voor Doesjanbe. In de morgen konden we eindelijk koffie krijgen en wat te eten in het café. Het was een lange zit, hangen in het café, af en toe een wandelingetje in de hal en een bezoekje aan de taxfree shop.
En zo’n drie uur voor vertrek van ons vliegtuig naar Doesjanbe bood iemand aan dat we wel in de “moeder en kind kamer” wat konden rusten! Dat toch niemand eerder op dat idee was gekomen!
Midden in de nacht kwamen we aan in het Green House Hostel in Doesjanbe. Een rommelig guesthouse met heel veel fietsers. Op mijn reis heb ik nog niet zo veel fietsers bij elkaar gezien. We hadden het een en ander te regelen, onder andere een permit kopen om in het gebied te mogen fietsen. En wat boodschappen voor de dingen die we onderweg nodig hadden.
Na drie nachten zijn we begonnen met fietsen. Mooie route, mooie overnachtingsplekken, maar wat een klimmen! We kwamen er al vrij snel achter dat ons tempo niet hetzelfde is. Dat is niet zo gek, Arnold is een man, dertien jaar jonger dan ik en zijn benen zijn minstens drie keer zo lang dan die van mij!
Dit was wel even wennen, voor Arnold ook vervelend want dat is een snelle fietser en moest zich voortdurend inhouden voor mij! Sterker nog, hij heeft mij met fiets en al regelmatig de berg opgeduwd! Hij is echt heel lief en zorgzaam! Zonder hem had ik het nooit gered.
We hebben ook af en toe een taxi genomen. De laatste 160 kilometer naar Khorog ook. Ik was zo moe, die hitte, de klimmen, het enorme slechte wegdek, gravel, stenen, kapot asfalt, gaten, scheuren, het was vreselijk! Ik kon niet meer, blaren op mijn billen, diarree, ik kon wel janken en dat deed ik dan ook regelmatig.
De eerste dag in Khorog heb ik nauwelijks iets gedaan. Slecht geslapen, verschillende keren drie trappen af voor het toilet, ik voelde me vreselijk! Dus ik was er wel klaar mee! Ik was al plannen aan het maken om er mee te stoppen! Er zijn altijd wel mogelijkheden om een taxi of ander vervoer te regelen.
De volgende dag zijn we naar de toeristen informatie geweest en hebben we de daaropvolgende route eens bekeken. De komende 250 kilometer is de weg wat beter, daarna komt een klim maar er is wel vervoer te regelen.
Dus, Arnold en ik hebben nog eens goede afspraken gemaakt, minder kilometers per dag en als het niet gaat taxi! Ik was inmiddels ook wel wat opgeknapt en we gaan er toch maar weer voor. Om het nu op te geven is zo zonde, wanneer kom ik hier weer? En ik ben het gezelschap van Arnold nog niet beu dus ben blij dat we toch nog samen verder gaan.
Inmiddels zitten we al ruim een week in Khorog. Na twee nachten zijn we naar een ander hostel gegaan. Kleiner en wat dichter bij het centrum, met een heerlijke tuin. Toen werd Arnold ziek. Ook diarree en hij werd wel erg slap en moe! We zijn zelfs naar het ziekenhuis geweest waar hij aan het iinfuus gelegd is! Nou doen ze dat volgens mij nogal snel hier maar hij knapte er wel van op.
Zo’n ziekenhuis is niet te vergelijken met de ziekenhuizen bij ons. Wat een armoedige boel! Echt schoon leek het ook niet. Het stelde me wel gerust dat het materiaal wat gebruikt werd wel steriel was. Dit kwam rechtstreeks van de apotheek.
Iedereen heeft natuurlijk over de aanslag gehoord. Wij kwamen er ‘s morgens pas achter, de avond daarvoor lagen we vroeg op bed. Ik had ook al een aantal berichtjes via Facebook en Whatsapp van mensen die zich zorgen maakten. Wat een horrorverhaal! Zo vreselijk! Ik kan er nog steeds niet over uit dat zoiets hier gebeurt! Zo’n mooi land met zoveel vriendelijke lieve mensen! Niet te geloven! Er wordt hier voortdurend over gepraat. Ik begrijp dat het in Nederland ook hot nieuws is.
Vandaag wilden we verder maar we kunnen maar niet wegkomen! We konden eigenlijk niet meer in dit hostel blijven. Alle bedden op de slaapzaal waren al lang geleden gereserveerd. Arnold is toch nog niet helemaal fit, zijn voorband stond half leeg en het werd maar steeds later en warmer. Toen kregen we het aanbod van een Engels stel om bij hen op de kamer te slapen! Ze hebben een grote luxe kamer en in overleg met de manager van het hotel besloten we om dit maar te doen.
En, we hebben een deel van onze bagage meegegeven aan Paul en Roos, een echtpaar wat we hier gisteren ontmoet hebben en waar we een gezellige avond mee hadden. Ze zijn met een auto en we pikken de bagage over een 250 kilometer weer op bij een home-stay in Langar. Dat scheelt een stuk in gewicht met fietsen. Kamperen gaan we toch niet doen maar dit is weer een verhaal apart..... Ook al zo’n aardige behulpzame mensen! Ze boden het zelf aan. En dat komt allemaal zomaar op ons pad!
Ik schaam me er een beetje voor om het te vertellen maar we hebben een forse brand veroorzaakt met mijn benzine brander. We kwamen op een prachtige plek aan, op een flinke heuvel met een kilometer naar beneden een klein dorpje. Het was zo mooi daar, de mooiste kampeerplek die je je kan voorstellen! We hadden al half en half besloten dat we niet eens de tenten op zouden zetten. Gewoon, lekker onder de blote hemel slapen! Maar eerst iets koken....nou ja, daar ging het dus mis! Achteraf bleek er dus wat benzine gelekt te zijn in het gras. Dat vatte vlam en binnen no-time verspreidde het vuur zich. Wat een paniek! We zijn begonnen om de spullen in veiligheid te brengen, geprobeerd om het vuur uit te trappen en te blussen met het weinige water wat we hadden. Maar er was geen bijhouden aan. Arnold is nog naaar de rand van de heuvel gelopen en heeft gefloten naar het dorp om aandacht te trekken. En ondertussen breidde het vuur zich maar uit! O nee....help! Toen zag ik een auto aankomen aan het einde van het pad. Gelukkig, hulp! Met de rubber automattten lukte het uiteindelijk om het vuur uit te slaan. Daarna kwamen er nog een aantal mannen uit het dorp met jerrycans water om de laatste brandhaarden te blussen. Oh wat baalde ik! Hoe konden we ook zo stom zijn om in het gortdroge gras te willen koken! Hoe stom kan je zijn, stelletje amateur kampeerders!! Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan!
We hadden nog geluk dat de wind gunstig stond. In de windrichting lag net een pad waardoor het vuur zich naar die kant in ieder geval niet kon uitbreiden. Alles bij elkaar was er wel een stuk afgebrand van zo’n 140 vierkante meter. Nog een mazzel dat we er geen problemen mee gekregen hebben. We moesten beloven dat we dit nooit meer zouden doen, dan zouden ze de autoriteiten niet waarschuwen. Voor hetzelfde geld waren we de bak ingedraaid! Mijn benzinebrander leek zoveel schade opgelopen te hebben dat ik hem niet meer meegenomen heb. Ik durf ‘m toch niet meer te gebruiken. Wij zijn die nacht naar het dorp gegaan in een home-stay waar we lekker maar vooral veel eten kregen maar waar we wel te veel voor betaalden de volgende dag. “Ach”, zei Arnold, “ ze hebben ons wel uit de brand geholpen!” Da’s waar!
Zo, dit was weer mijn verhaal. Ik hou jullie op de hoogte over het vervolg van de Pamir en uiteraard de plannen daarna. Dat is voor mezelf ook nog niet zo duidelijk dus het blijft voor mij en voor jullie een verrassing. Yvonne
Jee wat zal je geschrokken zijn 😔 wat fijn dat het zo is afgelopen. Ik heb echt met je te doen: de zware fietstochten, blaren, brand. Wat ben je toch dapper!!!!
Heel veel succes en vergeet niet om ook te genieten 😘
Leuk weer een verhaal van je te lezen. Je hebt nu letterlijk en figuurlijk wel erg veel hobbels op je fietspad gehad. Zelfs een brand uiteindelijk geblust. Wat een verhaal. Maar je slaat je er doorheen. Gerry heeft voor jullie de sint Jan geactiveerd, dus vanaf nu meer geluk! Zoniet dan vliegen we bisschop de Korte persoonlijk in hoor. Tot volgend keer dan lees ik graag je vervolg. Groetjes Koosje
En Yvonne zit er een klein pyromaantje in jou??
Kanjer van ons( klein pyromaantje): Wat een verhalen weer en wat een avonturen.Fijn dat je Arnold bij je hebt(laat hem in godsnaam niet gaan) zodat wij ook rustig kunnen slapen. Mooi dat jullie ook zo’n lieve behulpzame mensen tegen komen,goede mensen zijn er overal en we mogen niet de wereld laten regeren door een paar idioten. Geniet van je reis dan kunnen wij er ook van genieten via jouw verhalen. Een dikke knuffel voor jou en Arnold vanuit het warme Eindhoven.😘
Hele goede voortzetting samen! Liefs, Marjan
Je komt jezelf wel tegen zeg. Echt afzien.
Toffe gozer die Arnold, mooi dat jullie zoveel steun aan elkaar hebben.
Ps kwam je verhaal of zo in de Telegraaf ?
Pas goed op jezelf.... en geniet.
X Ed
want een gewoon mens houdt zo'n reis toch niet vol!?
Het idee om totaal kapot weer op het zadel te klimmen is van bovenmenselijk gedrag!!
Heel goede reis samen verder; ik ga het ondersteunen met af en toe een kaarsje. x Els D
, wat heb ik een bewondering voor je . Wat een moed . Succes verder en blijf veilig
Liefs
José
Wens je alle geluk en wijsheid ..je weg weer naar huis te vinden..je leven op het spel zetten..is dat het waard?
Hoop gauw dat je met vervoer, het land uitgaat en je dan toch nog het mooie l andschap kan zien, maar dan achter glas.
Laat je vermoeidheid niet leiden tot overmoed, maar zorg dat j e veilig thuis komt..Is al een hele klus, als je al niet helder bent met die brand bijv.
Hier is het lekker toeven, tropisch weer, erg bijzonder, het asvalt smelt zelfs, kan je niet eens fietsen. Als je over de brug wandeld plakken je schoenen vast bijna aan het verwarmde teer..
Kom maar gauw naar huis! Ik wil nog graag genieten van je en je gewoon als het uitkomt groeten. Je hoeft me geen spannend verhaal te schrijven, kom maar heel thuis en geniet van je vrije pensioenada tijd!
Veel liefs, Bianca je bezorgde buur.
Super dat je het volhoudt maar groot gelijk dat je soms een taxi pakt. En dan al die reddende engelen onderweg. Dat geeft toch weer vertrouwen in de mensheid ondanks die aanslag. Wij moesten ook gelijk aan je denken toen we het hoorden. Absurd zoiets. Hou de leut erin en dikke kus voor Arnold :)
Groetjes René en Anja ( wij hebben een rondje in Frankrijk gefietst )
Het is te hopen dat je het nu dan wel allemaal meegemaakt hebt. Alle verschrikkelijke dingen in een keer. Die brand Goh, dat je die niet geblust kreeg, wat een paniek. En wat moet je je ellendig gevoeld hebben. Yvonne en Arnold wij wensen jullie beide een goede voortzetting van de reis want dat hebben jullie verdiend. Rini en Erica
Yvonne met veel interesse je reis verslagverhaal gelezen, de foto in de Telegraaf gezien, het ia al met al een boeiende reis, ook Moskou was een belevenis, ja waar moderne land goed in zijn zie je maar.
Fijn dat je goede steun hebt, en wat een mazzel 250 km zonder bagage fietsen. Wij wensen je vanuit IJsselstein een goede en voorspoedige voorzetting van jullie reis toe, voor vuur hoeven we niet te waarschuwen.
Veilige en behouden kilometers liefs en groet Anneke en Henk
Groetjes, Jack
Je maakt zo wel wat mee, spannend hoor. Maar goed dat je niet alleen bent, heb je in ieder geval steun aan elkaar. Het was voor ons ook even schrikken, het bizarre ongeluk van de fietsgroep. Weer goed om iets van je horen, heel veel succes verder, en hopelijk geen pech, ziekte of ander ongemak. We kijken weer uit naar je volgende blog.
Inmiddels je ook al uitgebreid via whats app gesproken, dat dat allemaal kan tegenwoordig he, verbaas me er iedere keer weer over.
Dat van die brand had ik nog niet gehoord, poeh he wat zul jij geschrokken zijn en dan ondanks alles, de aanslag, blaren schijterij etc etc gewoon doorgaan. Wat een powerwoman!!!!
Bedankt weer voor je mooie verhaal, het blijft iedere keer een feestje om je te lezen
Liefs
Loes
Veel plezier op de fiets, doe voorzichtig en hopelijk tot ziens! Groeten Roos en Paul
Veel plezier op de fiets, doe voorzichtig en hopelijk tot ziens! Groeten Roos en Paul
Ik volg je verhalen en lees ze steeds weer met een glimlach. Respect voor je doorzettingsvermogen. En wat een spannend moment dat de brand niet leek te stoppen.
Zelf zijn we van plan om begin 2019 op de fiets te stappen richting Azië.
Heel veel plezier. Ik kijk uit naar het volgende verhaal!
Heel toepasselijk, - al heeft het één niets met het ánder te maken !!
Als ik jouw verhaal lees is niet het éérste wat bij mij op komt:
"Oh, - wat zou ik dáár graag bij willen zijn !! "
Maar God weet hóe wij jullie moed / opgefokte pijngrens / doorzettingsvermogen / verdriet / humor en al wat er méér voor nodig is om zo'n tocht te "volbrengen " bewonderen.
Héél veel respect uit Engelen!!
ik vind je ongelooflijk dapper en stoer!