Roemenië.
24 mei 2018
We vertrokken uit Gyula na een paar heerlijke rustdagen. Na vijf kilometer fietsen staken we de grens over tussen Hongarije en Roemenië.
Het verschil leek eerst nog niet groot, buiten de taal. Het Roemeens is een Romaanse taal en heeft veel invloeden van Spaans, Italiaans en Frans. Wel iets beter te begrijpen voor ons dan het Hongaars. We hebben inmiddels al wat woordjes op kunnen pikken, zoals dankjewel, goedendag, proost enzo. Dat wordt wel gewaardeerd merken wij.
De volgende dag werd ook het landschap anders, heuvelachtiger en veel groen. Tot nu toe hebben we nog niet gekampeerd in Roemenië, er zijn nauwelijks campings en de pensions en hotels zijn zo goedkoop dat we ook niet echt op zoek gingen naar kampeerplekjes. En we hebben leuke pensionnetjes/hotels gevonden.
Ook zo’n leuk plekje, bij Alina Maria. Een pension wat veel verder weg lag dan in ons routeboekje was aangegeven. Een fijne plek, ondanks dat ik bijna van de wc viel omdat de bril los zat. Dan maar zonder bril.
Alina Maria was een hartelijke vrouw die lekker gekookt had en ons de volgende dag uitzwaaide na vier dikke zoenen, voor ieder twee dus.
De volgende dag was het plekje ook leuk maar de vrouw die ons bediende een stuk minder hartelijk. Ze schoof ons eten op tafel zonder een woord te zeggen. Misschien meende ze het niet zo slecht maar ze sprak geen woord Engels.
‘s Nachts was ik aardig gedesoriënteerd op onze kamer. Ik werd half wakker en meende ergens een doorgang te zien. Ik kon het niet plaatsen. Ik moest toch even plassen en ging maar even kijken. De doorgang bleek de spiegel te zijn, ik schrok me een hoedje!
De dag daarna stond ons een flinke klim te wachten. Van 250 meter naar zo’n 800 meter. Zo’n 10 km en 6 haarspeldbochten. Hoppa, of het niks is! En het was me toch mooi! Iedere bocht voelde als een overwinning en de uitzichten waren fantastisch! Ik weet nog dat ik een aantal jaren geleden altijd zo op zag tegen het klimmen. Ik vond het nooit leuk, zo vermoeiend! Sinds ik besloten heb om vrienden te worden met de berg gaat het veel beter. Gewoon rustig aan, niet haasten. Je moet de tijd nemen voor zo’n klim. Soms wordt het toch wat te veel hoor en dan denk ik wel eens: “wat onpraktisch allemaal, eerst met veel moeite naar boven en dan in no-time weer naar beneden, om vervolgens weer op dezelfde hoogte uit te komen. Had Onze Lieve Heer het niet gewoon plat kunnen laten?”
We kwamen daar ook nog Nederlanders tegen waar we een dag later nog mee gegeten hebben. Daarna hebben we ze niet meer gezien. Vreemd, ze deden dezelfde route als wij.
We zien eigenlijk veel minder fietsers dan ik verwacht had. Naar mijn idee gaan er hele hordes dezelfde richting uit maar ja, een dag verschil en je ziet elkaar nooit.
In Cluj-Napoca ben ik naar een fotozaak geweest met mijn haperende camera. Eerst dacht ik dat het probleem was opgelost, ik blijbijblij, (bi-polair momentje) maar hij hapert nog steeds. Dat komt niet meer goed dus toch een nieuwe camera kopen.
De volgende stad was Dej, spreek uit “deisj”.
We kwamen daar terecht in een oud staatshotel. Het zag er aan de buitenkant niet uit. Een groot, fantasieloos,oud flatgebouw. Grauw, afgebladderde kozijnen, kapotte tegels. Binnen was het iets beter, maar gedateerd. Ach, voor een nachtje ging het best.
Saillant detail was dat de dictator Ceausescu hier een aantal keren gelogeerd heeft met zijn vrouw. We hebben het appartement gezien. Het meisje wat daar werkte in het hotel vertelde dat er een film in de maak is over hem waarvan de opnames voor een deel in dat hotel gemaakt worden.
Iets wat ik niet wist en waar ik via Wikipedia achter kwam is dat het Parlements gebouw, voorheen “het huis van het volk” wat hij heeft laten bouwen in Boekarest het grootste gebouw van Europa is. En na het Potala paleis en het Pentagon waarschijnlijk het grootste van de wereld.
Vanaf Nassaud, de volgende plaats hebben we een stuk van 90 kilometer overbrugd met de trein. Reden, slechte weg, steile klim en slecht weer. Zo kwamen we bijtijds in Vatra-Dornei uit, een wintersportplaatsje waar we in een pension in het stadspark overnacht hebben.
We hebben dus wel een paar dagen wat minder weer gehad. Regen, dat waren we niet meer gewend. Niet leuk, maar ach, het kan niet altijd mooi zijn. En als het niet zou regenen zou het ook niet groen zijn. Nu is het weer volop zon en warm.
In Roman, een middelgrote stad bleek het kermis te zijn. De Bossche kermis vind ik ook altijd leuk om even over heen te lopen dus dat hebben we hier ook gedaan. Er was muziek, er werd gezongen, niet hard, maar snoeihard!! Het aantal decibel uit de boxen zou bij ons niet toegestaan zijn. Ik vreesde voor mijn trommelvliezen dus we zijn er maar een eind uit de buurt gaan staan.
Op de kermis wat gegeten, veel gegrild vlees en groenten uit het zuur. Erg lekker.
En daarna maar kijken! Zo leuk, hele families die daar rond lopen, mooi uitgedoste vrolijke zigeuners, lekker weer, erg leuk.
Overigens ook wel weer een vreemde stad. Een mengelmoes van mooie opgelapte gebouwen, oude flats uit de communistische tijd waarbij de balkons van armoede bijna naar beneden lijken te vallen.
Met Gerry fietsen bevalt me goed. We hebben nog geen ruzie gehad!
Onze ideeën over hoe lang, hoe ver, rustdagen en slaapplekken komen aardig met elkaar overeen. Bovendien weet ze veel over de geschiedenis en verdiept ze zich heel erg in de route. Wat dat betreft neemt ze het voortouw, als oud reisleidster kan ze het niet laten! En ik kan het goed laten dus ik laat het zo.
Ik fiets lekker relaxed achter haar aan in de wetenschap dat we op de juiste plek uitkomen.
Maar ja, over een paar dagen moet ik het weer helemaal alleen doen, daar zie ik wel een beetje tegenop. We gaan nog samen tot Constanta en dan scheiden onze wegen zich. Als ik het dan nog maar kan vinden!
Gerry fietst via de Donau nog een eind terug en moet begin juli weer in Nederland zijn. Ze moet weer aan het werk, ochèrme....
Ik ga richting Bulgarije en daarna naar Turkije. Het idee om een boot te nemen over de Zwarte Zee heb ik laten varen....bijzondere woordspeling, schud het zo uit mijn mouw.
Ik vind het jammer om Turkije helemaal over te slaan maar ik hoop niet dat ik er spijt van krijg want ik heb net eens naar het hoogte profiel gekeken....pffff. Dat wordt mogelijk ook wat bussen en treinen.
Na twee dagen van bijna 100 kilometer hebben we een rustdag in Galati.
Ik vind het een mooie naam, het heeft iets exotisch. Maar dat is het niet, de stad heeft weinig te bieden. Zelfs geen nieuwe camera waar ik op gehoopt had...
Eergisteren was wel een zware dag en dat kwam voornamelijk door een weg met 10 kilometer grind. Prachtige omgeving, heel rustig, maar je moest vooral goed op de weg letten omdat er echt enorme kiezels op lagen.
Na 10 kilometer was ik echt blij dat we weer iets hadden wat op asfalt leek.
Per dag heb ik zo een aantal piek momenten. De eerste is ‘s morgens als ik op de fiets stap....heerlijk, ik mag weer!
De tweede is op het einde van de dag als ik voldaan na het fietsen een heerlijk pilsje aan mijn mond zet! En de derde als ik ‘s avonds in bed of op mijn slaapmatje ga liggen. Lekker slapen, weer een mooie dag gehad!
Als jullie het verhaal van Gerry willen lezen op crazyguyonabike, je vindt de link hier aan de rechterkant, onder het kopje: links.
Yvonne
Zo stelde ik me Roemenie voor. Lijkt me een dunbevolkt land.
Hier in Den Bosch geen bijzonderheden, tenminste wat mij betreft. Ik ben me nog aan het orienteren om deze zomer een wandelvakantie te doen, maar het komt maar niet van de grond.
Bedankt voor je verslag en tot de volgende keer.
Had het er gisteren net over dat ik benieuwd was naar jouw verdere avonturen ...en ik wordt op mijn wenken bediend. Geweldig hoor jouw fietsavontuut. Ik geniet heerlijk mee vanaf mijn bank. Geniet van elke dag
Wat een kleurrijk verslag weer. Boeiende verhalen. Roemenie lijkt me een mooi land. Kan me trouwens heel goed voorstellen dat je er een beetje tegen op ziet om straks weer alleen verder te gaan. Maar je kunt het wel, dat heb je al zo dikwijls bewezen! En misschien kom je dan ook weer andere fietsers tegen om mee op te trekken.
Veel succes voor het vervolg en ik kijk al uit naar je volgende verslag.
En dan.....zet um op! Ik wacht op je verhalen.
Groetjes
José
Hongaars is een zgn agglutineerende taal, net aals Fins en Turks.
DW dat sommige woorden worden samengevoegd (geaglutineerd)
Roemeens heet sterke banden met het Italiaans. het 10e rgiment van het Romeinse rijk i lang, lang, lang (nog veel langer) gelden het gebied ingetrokken wat nu Romania is en de taal daar heeft nog steeds Italiaanse invloeden.
WAT EEN TOCHT maak je zus! Ik zu willn zeggen, mijn petje af voor je. Maar bij een tocht van deze omvang heb ik geloof ik wel 10 petten nodig.
Ik wens je ongelooflijk veel prachtig ervaringen, ik volg je verhaal.
Fijn Gerry het allemaal zo goed voor je regelt, kijk dat hoef je niet allemaal zelf te doen, en kan je je weer voorbereiden, om straks zelf het touwtje weer in handen te nemen. mooi verhaal weer en ook de foto's klasse, veilige voorzetting van deze mooie trip we kijken uit naar het volgende verslag, liefs en groet Anneke en Henk
Het is echt een Wereldstad, veel Nederlandse expats ook vanwege de scheepsbouw. Er is zelfs een Hotel Alex! Goed opletten, Yvonne!
Bedankt voor de update. Altijd heerlijk om te lezen.
Pas op voor de paaltjes!!!!!
Lieve groet uit het zonnige Vught
XXX
Veel sukses met de komende rit, keep faith en vooral veel lol
Liefs
Loes Jacobs
Veel succes verder met je mooie tocht!
Groet, ben en ingrid
Tis effe aanpassen zonder maatje en alleen verder op avontuur gaat jou lukken.
Aan het einde van iedere dag het geluksmoment een heerlijk pilsje 😁 overdenkend op een terras wat er de die dag aan fantastische momenten allemaal voorbij zijn gekomen geniet ervan Ivonne.
Fijn dat Gerry je nu nog kan vergezellen, - ook weer fijn als je dadelijk alléén verder gaat.
" Elk vóórdeel hep z'n nadeel "
Mooi verhaal, - práchtige foto's !
[ even wat de foto's betreft: een klein reuzenrad bestaat niet.]
[ Zit er nog íets tussen een Reuzenrad en een Lilliputterrad ?? ]
Warme Engelen-groet . . . . .