De warmte en de hartelijkheid en de bijna onmogelijke hellingen!
23 juni 2018 - Yakakent, Turkije
Istanbul is een soort jungle, moeilijk om je weg te vinden. Druk, groot, chaos, warm. Maar de mensen die op mijn pad komen zijn geweldig!
Eerst was daar Ali Ihsan die mijn post met bankpas had ontvangen. De dag na mijn aankomst in Istanbul heb ik hem ‘s morgens om 9 uur ontmoet. Hij heeft me maar meteen een grande tour Istanbul gegeven. Een Panorama waar de geschiedenis van Istanbul uitgebeeld werd, een soort Turks Madurodam en een drie-dimensionale film met alle bezienswaardigheden van Turkije.
En dit alles op zijn vrije zondag, zo lief dat hij dit voor me doet. Dat terwijl hij volgens mij al een heel druk leven heeft. Drukke baan, druk gezin. Maar hij had speciaal voor mij een paar uur vrijgemaakt en mij ook een beetje wegwijs gemaakt in het openbaar vervoer van Istanbul.
Het hotel waar ik bij toeval terecht was gekomen bleek nog niet zo verkeerd te zijn. Heerlijk rustig, aardige staf, leuke buurt en vlak bij een tramlijn waarmee je binnen een kwartiertje in het historische centrum van Istanbul bent.
Dus een dag later ben ik zelf op pad gegaan en een aantal highlights van Istanbul gezien. De Blauwe Moskee, Basilica Cisterna, Aya Sophia. Topkapi was dicht maar ach, die heb ik al eens gezien. Ik ben 30 jaar geleden 2 keer op vakantie geweest in Turkije en het is erg veranderd had ik het idee.
Het restaurant de Puddingshop, van oudsher een ontmoetingsplaats voor hippies op weg naar Azië, bleek bij nader inzien toch niet zoveel veranderd te zijn. Wat hebben Hilde en ik daar toch veel lol gehad...
Goed, aan het werk! Ik heb een afspraak gemaakt met een fietsenmaker.
Via internet kwam ik aan het adres van Gürsel Akay, een fietsenmaker die ook bekend is met Rohloff. Niet dat ik pech had hoor, maar na zo’n 4500 km is het wel een goed idee om even alles na te laten kijken.
Toch weer op de fiets door Istanbul. Gürsel had me aan de telefoon er van overtuigd dat het best te doen was en zonde van het geld om een taxi te nemen om mij met fiets en al te laten vervoeren. Deze keer was het echt maar een klein stukje. Eerst 4 kilometer naar de veerpont en eenmaal aan de andere kant van de Bosporus nog een kilometer of 6. En, dit gedeelte van Istanbul is wat rustiger....nou ja, nog steeds druk, dat toch wel!
Ik heb daar de hele middag doorgebracht. Samen met een aardige man, Emre, een vriend van Gürsel, heb ik eindeloos geprobeerd om een buskaartje te boeken. Ik wil niet alles fietsen en heb het plan om naar Amasra te gaan aan de Zwarte Zee kust. Scheelt me flink wat klimkilometers en bespaart me de rest van Istanbul. Helaas, niet gelukt, ik kon niet betalen via internet. Dan morgen maar zelf naar het busstation!
Inmiddels had de vrouw van Gürsel, Tülay, al aangeboden om de nacht in hun huis door te brengen. Nou, leuk!
Zo heb ik 10 km achter op de motor gezeten naar een heel ander gedeelte van Istanbul, heb ik de beste döner van Istanbul gegeten en het meest fantastische nagerecht ooit (Asure, maar dan met een apostrof onder de s) en heb ik geslapen op de 26st etage van een enorm flatgebouw met een geweldig uitzicht over de metropool Istanbul en de Marmaris zee en nog een dag heerlijk relaxed doorgebracht aan het zwembad.
Dit alles dankzij deze twee ontzettend lieve mensen.
Nu nog naar Amasra! Dat wordt wat moeilijker. Maar misschien heeft Gürsel hier een oplossing voor...
Gürsel en Tülay hadden het idee om me een eind weg te brengen met de auto. Dit in combinatie met familie bezoek. Door omstandigheden kon dit plan niet doorgaan. Gürsel is wel met me naar het busstation gegaan om een kaartje te kopen. En dat allemaal tussen zijn drukke werkzaamheden door in de fietsenwinkel. Wat een schat van een man! Goud waard!! En ik kon nog een nachtje bij hen slapen. De hartelijkheid kent geen grenzen. Morgennacht pak ik met fiets en al de bus naar Amasra.
Ook daar heeft Gürsel voor gezorgd. Hij heeft me midden in de nacht met de auto naar het busstation gebracht en geholpen om de fiets gedeeltelijk te demonteren. Het houdt niet op. En als klap op de vuurpijl heeft hij zijn fietsvrienden langs de Zwarte Zee gemobiliseerd en hun op de hoogte gebracht van mijn tocht, zodat ik altijd bij iemand terecht kan mocht het nodig zijn.
Een beetje gaar kwam ik in Amasra aan. Het viel niet mee om een hotel te vinden wat nog plaats had. Het was einde Ramadan en dan gaan veel Turken een paar dagen weg. Maar de aanhouder wint en ik vond nog iets waar ze nog kamers vrij hadden.
Amasra is een leuke, levendige badplaats. Ik ben er toch maar één nacht gebleven. Na de nachtelijke busreis was ik al vroeg in de avond in slaap gevallen en werd ik uitgerust wakker. Dus ik dacht: kom, we gaan er weer voor!
Maar fietsen in Turkije is een uitdaging. De klimmen zijn gigantisch. Ik kan het nooit zo goed inschatten maar volgens mij waren er bij van flink over de 10 %.
Die kan ik nog wel fietsen, maar er waren stukken bij die niet te doen waren en waar ik moest lopen. Ook niet te doen, eigenlijk....maar ja je moet wat!
Ik heb die dag 50 km gedaan, met heel veel pijn en moeite. De dag erna 30, in de stromende regen. Afgezien van het harde werken en de regen is de natuur prachtig! Ik heb voortdurend geweldige uitzichten over de Zwarte Zee.
Na die 30 kilometer kwam ik in een leuk pension terecht waar ik ook kon eten.
Dag 3 begon goed! Ik had het gevoel dat ik begon te wennen aan de klimmen. Ik kon ook echt genieten van de uitzichten.Maar na zo’n tig keer afgedaald te zijn naar zee niveau en vervolgens weer zo’n 200 meter naar boven moest was ik afgepijgerd! Onze Schepper heeft dit land niet bepaald fietsvriendelijk gemaakt, zeker niet voor een bejaarde vrouw!
Ik kwam in een klein dorp terecht waar een aantal mannen op een terrasje aan de thee zaten. Nou is dat niet zo bijzonder hoor, je ziet hier niet anders. Niemand die Engels sprak maar wel aardige mannen, en ik begreep dat er wel een soort pension was. Ik keek nog eens naar het vervolg van mijn weg en werd op slag misselijk! Weer omhoog, nee, niet weer, niet nu!
Dus ben ik hier gebleven. Het is niet eens een echt pension, maar een bovenverdieping die momenteel niet of nauwelijks bewoond wordt. Ik kreeg een kamer waar een paar bedden stonden. Toen ik naar de prijs vroeg werd er vriendelijk lachend en een beetje verlegen nee geschud. Nou ja, dat zien we morgen dan wel weer.
Hèhè, lekker effe rusten! Ja, had je gedacht! De kramp gierde door mijn lichaam! Tenen, voeten, kuiten, bovenbenen, auauau, zelfs mijn maag-en buikspieren moesten het ontgelden! Het gaat altijd wel weer over maar op het moment is het ontzettend pijnlijk en lastig!
Toch een duidelijk teken dat het allemaal wat teveel is. Dit schiet niet op! Vandaag nog geen 50 km gedaan. Zo kom ik Turkije nooit door. Afgezien van het feit dat ik erg langzaam ga, ben ik bang dat ik dit niet volhou! Maar eens goed bedenken hoe ik het verder ga doen.
De volgende dag had ik 30 km op het programma staan in de veronderstelling dat ik daar bij een stadje kwam waar ze wel een hotel zouden hebben.
Toen ik er binnen kwam zag ik het al! De weg ging aan de andere kant weer net zo steil omhoog als dat ik nu naar beneden ging: handen aan de remmen en flink knijpen! En geen hotel dus! Binnen no time was ik omringd door zo’n 8 mannen waarvan er twee wat Engels spraken. Nog 30 kilometer fietsen naar het eerste hotel! Dat ga ik dus niet doen. Na vijf minuten lag mijn fiets en bagage in een taxi en had ik een prijs afgesproken met de taxi-chauffeur, waarna ik vriendelijk werd uitgezwaaid door de achterblijvende mannen.
En wat was ik blij dat ik in die taxi zat! Wat een weg! Volgens mij meer omhoog dan omlaag. Dat was me nooit gelukt! Ik werd afgezet in Inebolu, een middelgrote stad, bij een groot hotel met uitzicht op de Zwarte Zee. Overigens niet het mooiste uitzicht wat ik van de Zwarte Zee heb gezien.
Het plan is nu als volgt: ik neem morgen de bus naar Sinop, zo’n 125 kilometer. Vanaf daar worden de klimmen wat matiger. Even kijken of ik daar het fietsen weer op kan pakken.
De busreis ging goed, het was een klein busje en de fiets werd op z’n kop achterin gezet met de tassen er tegen aan. Ik moest op een gegeven moment overstappen maar dat ging allemaal heel soepel.
Sinop is wel leuk, een soort schiereiland met een leuke haven. Wel druk, lawaaierig en rommelig maar dat zijn volgens mij alle Turkse steden.
Ik ben er een dag extra gebleven. Wel lekker zo’n dagje vrij, maar ik zag er wel de hele dag tegenop om weer verder te gaan...de beste remedie is dan maar gewoon gaan fietsen...
Zo zat ik vandaag al om half 8 op de fiets. In het begin nog wel wat klimmen maar veel minder heftig dan voorheen. De laatste 40 km waren makkelijk. Vlak langs de Zwarte Zee, af en toe een tunnel waar ik geen liefhebber van ben....Maar, nie mauwen Yvonne, dankzij die tunnels hoef ik nu niet te klimmen! Al met al zo’n 75 km gefietst en zit nu in een hotelletje met uitzicht op...jawel, de Zwarte Zee!
Ik heb er weer zin in en het vertrouwen is er weer.
Ik geniet zo van al jullie reacties! Heel veel dank daarvoor!
Yvonne
slim om soms een busrit te nemen, vooral op die klimtrajecten.
ik moet er niet aan denk, zit nu al te hijgen. je houdt de eer en de faam van de familie wel heel erg hoog, trots op je !
grtjs nicolette en stephan.
Groetjes,
Maria
Groetjes Els
Een heel goede tocht verder!! X
Hier in Nederland hebben we al weken veel zon, ook heerlijk fietsweer.
groeten
Francis
We zijn nu al supertrots op je , dus je kunt wat ons betreft de rest van de reis met de bus doen 😄. Groetjes vanuit de Marche 😘😘
Heb net je laatste twee verslagen gelezen, want ben zelf gisteren teruggekomen uit Toscane. Heerlijke vakantie gehad en veel gezien.
Tijdens het lezen van je vorige verslag moest ik bijna zelf een traantje wegpinken. Het zit je allemaal even niet mee, meid, en ik heb met je te doen. Goed dat je dan ook gewoon ff met ov gaat en het fietsen even laat voor wat het is! Maar je bent een kanjer en jij komt die perikelen wel weer te boven. En als het niet lukt: geen man overboord, dan kom je gewoon lekker terug naar Holland.
Ik geloof trouwens niet dat het zover zal komen hoor. Je kunt het wel. En al die lieve mensen die je ontmoet, dat moet toch ook wel een boost geven. Hou je taai en weet dat hier heel veel mensen van je houden en met je meeleven.
Veel liefs, ook van Eddi.
Nicht Jose
Wat een mooi verhaal weer om te lezen.
Ik zit me te bedenken als je niet meer fiets( wat ik me niet kan voorstellen ) kunt altijd nog reislijdster worden in Turkije je hebt er zoveel ervaring op gedaan.
En je doorzettings vermogen mag er ook zijn top hoor.
Hou vol en succes komende weken.
Onvoorstelbaar knap!!!!!!
We kijken weer uit naar je volgende verhaal en foto's.
Heel veel succes en veel plezier.
En als je het helemaal niet meer ziet zitten, las je toch een heel verdiende kleine vakantie in.......
heel veel groeten van ons
wat jij allemaal niet meemaakt zeg! Heel knap hoe je ermee omgaat. Ik blijf het stoer vinden dat je zo'n grote tocht in je eentje aflegt. Je verzamelt op deze manier zoveel herinneringen, dat neemt niemand je meer af! Blijf genieten van deze ervaring ondanks de hobbels (letterlijk en figuurlijk!!). En ik hoop dat je tijd blijft vinden om je blog bij te houden want ik kijk uit naar je verhalen en foto's. Heel veel groetjes, Mariette
Georgië dn Armenië hebben pas echt steile bergen.
Wat een spannend verhaal weer om te lezen. Ik vind het zo knap en ongelofelijk wat je doet. Wat fijn om te lezen dat je zoveel lieve en behulpzame mensen ontmoet. Geniet!!!!!
Dikke kus, Greetje
gr Gert
Wat een fantastisch en beeldend reisverslag heb je ons weer gestuurd! Zóoo heerlijk om dit allemaal op afstand mee te kunnen beleven! Ik moet veel aan je denken.. Wat een doorzettingsvermogen, moed en conditie heb jij toch!! Petje af voor jou met groot respect! En wat een avontuur ben je aan het beleven..en wat een prachtige foto's!!
Veel fietsplezier en alle goeds!!! lieve groetjes van ons XxXx